CTE 2002
Rochepaule
   

Rochepaule
Verslag van de trip naar Rochepaule in zuidelijk Frankrijk welke plaatsvond in maart 2002.

 
Axel
Gerard
Jaap
Maikel
Mark
Pia
Wim

Op zaterdagmorgen vertrekt een viertal auto’s waaronder 2 Discovery’s, 1 Range Rover en 1 Hi-Capacity pick-up (110) beladen met materiaal en in totaal 7 personen richting Zuid-Frankrijk. Einddoel: Rochepaule.
Rochepaule staat bekend als een gebied bij uitstek geschikt voor terreinrijders. Wat velen echter niet weten is dat hier een aantal jaren lang de franse Camel Trophy selecties actief zijn geweest. En dat is precies waar deze groep van 7 op uit is. Zien wat deze selecties hebben gedaan en proberen dezelfde route af te leggen.
Uit gesprekken met anderen die dit gebied voor ons hebben bezocht blijkt dat vrijwel niemand de Camel Trophy paden kan rijden of vroegtijdig omkeert. Als iemand daar nog wil rijden zal die van goede huize moeten komen en het betere lierwerk moeten kunnen toepassen.
Als de groep later inderdaad de bewuste routes weet te vinden blijkt dat veel paden al 10 jaar lang niet meer zijn gebruikt ofwel gewoon ontoegankelijk zijn. Rotsblokken versperren de paden die ook nog overwoekerd zijn en waar inmiddels soms toch wel forse bomen groeien.
De reis naar het zuiden begint al vroeg en het eerste probleem dient zich aan bij de eerste stop na Luik. De startmotor van Jaap zijn Hi-Cap werkt dan wel, dan niet. Echt oponthoud geeft dit niet. De rit verloopt zonder al te veel problemen en contact tussen de auto’s vindt plaats door middel van 27 MC zenders.
Deze zenders zullen later in het terrein zeker nog hun waarde bewijzen.
Als de colonne uiteindelijk Lyon passeert en er van de snelweg wordt weggereden vertraagt het tempo iets. Langzaam maar zeker nadert het doel en een stevige, zigzaggende klim brengt de groep naar een hoogte van 1100 meter om daar een vrijwel verlaten camping aan te treffen.
   
Bijna duizend kilometer van huis worden de auto’s geparkeerd, de tenten opgezet, materiaal uitgepakt en gecontroleerd, en voor de meesten is een welverdiend pilsje aanwezig.
Op de camping is er slechts één plateau wat redelijk vlak is waar de tenten kunnen worden opgezet. Tevens het plateau met het mooiste uitzicht over een ondiepe vallei, met onderin een klein stromend water.
Het is nog vroeg in het jaar en dus zijn de nachten nog behoorlijk koud. Als ‘s morgens bij het ontwaken iedereen nog rillerig is, komt hierin al snel verandering als de zon opkomt. Langzaam maar zeker verschuift de zon richting plateau en de temperatuur zal gedurende de dag nog verder stijgen. Een boterham, een kop koffie en na wat overleg en een laatste hand aan verschillende auto’s besluit de groep om de auto’s te starten en een begin te maken met deze ‘Camel Trophy’.

Vol verwachting van wat komen gaat begint iets wat aanvankelijk verkennen heette. En verkent werd er. Later deze week zijn we nog steeds aan het verkennen en bij verkennen is het dan ook gebleven. Het verkennen van het terrein is dan ook een dusdanige opdracht waar we als Camel Trophy groep onze handen aan vol hebben gehad.
Veel van deze verkenningen vinden plaats met Axel als kaartlezer en dit brengt ons op een aantal verbluffend mooie plaatsen. De rotsen op  de foto hiernaast waren ook geschikt om als abseilpunt te dienen. Van abseilen is door tijdsgebrek niets meer gekomen. Misschien een volgende keer. Ook vanaf hier weer een schitterend uitzicht over een nu heel wat grotere vallei. Een rustpauze en een kop koffie en verder maar weer.

Aanvankelijk wordt er gereden over goed begaanbare bospaden maar gaandeweg wordt het terrein steeds pittiger. Axel en Gerard rijden regelmatig iets verder voor de groep uit als dezen plots via 27 MC laten weten dat we moeten omkeren. Het terrein wordt blijkbaar te heftig om goed door te kunnen komen. Als iedereen uitstapt om een kijkje te gaan nemen wordt er gezamenlijk overleg gepleegd en alsnog wordt er een route gevonden. Dit tot grote schrik van Wim die toch even moet slikken als hij ziet wat de plannen zijn. Als Jaap als eerste zijn auto op twee wielen zet en zijn bumper tegen een omgevallen boomstronk parkeert geeft Wim te kennen dat ie niet van plan is om deze afdaling te maken.

Uiteindelijk is Mark degene die Wim weet over te halen met het argument dat dit iets is waar je gewoon even doorheen moet. En hij heeft gelijk.

Als Jaap heelhuids beneden komt en zijn triomfkreten door de ether schallen stemt Wim toe. De achterkant van zijn auto wordt met een lier gezekerd en met Jaap als bijrijder en steun hobbelt ie met kloppend hart toch naar beneden. Onderwijl goed oplettend op de aanwijzingen van Axel. De aanwijzingen van zowel Axel als Mark zullen ook de komende dagen veel opgevolgd worden.


Als alle auto’s veilig beneden zijn staan we voor een volgend probleem. Het gaat nog verder naar beneden, maar nu kan er nauwelijks gesproken worden van een pad. Meer een diepe en smalle geul gevuld met rotsblokken. Een verkenningsteam gaat op pad.Veel van onze bezigheden hier bestaat hoofdzakelijk uit verkennen. Zouden we dat niet doen dan kan het weleens gebeuren dat we ergens staan zonder verder te kunnen.
Het probleem dan is: hoe terug te komen als we niet kunnen keren. Deze geul ziet er niet naar uit dat ie mogelijkheden heeft om te keren. Hoe verder in de geul, hoe dieper deze wordt.
Links en rechts van de auto’s reiken rotsen en boomstronken tot halverwege de ramen. We kunnen hier alleendoor als we de spiegels inklappen. Het verkenningsteam keert terug met de mededeling: moet kunnen! En dus gaan we. Jaap voorop.
Na diverse omzwervingen in dit terrein weten we uiteindelijk een brug te vinden die door de Camel Trophy selectie gebouwd is, jaren geleden!
Het vergt geen kennersoog om vast te stellen dat deze niet langer bruikbaar is. Voorbij de brug is iets wat aangeeft dat het pad daar zo’n 10 jaar geleden verder moet zijn gegaan. Hier ligt dus een echte uitdaging. De brug herstellen is uitgesloten. Als we langs de brug wat afdalen kunnen we het water oversteken en vinden daar een doorgang van iets meer dan 1 meter breed. Na wat wikken en wegen wordt besloten om deze te verbreden en te trachten over te steken. Allereerst wordt het ‘pad’ weer verkend. Bij terugkomst melden de verkenners dat het pad smal is en op diverse plekken behoorlijk hellend met links rotsen en bomen en rechts veel ruimte om naar beneden te sodemieteren. We hebben een motorzaag, pikhouwelen, scheppen, handschoenen, rijplaten, 4 auto’s met elk een lier en een hoop goeie spirit. Aan de slag dus!

De handen worden flink uit de mouwen gestoken en er wordt hard gewerkt om deze doorgang mogelijk te maken. Achteraf klinkt het misschien vreemd maar toch is dit een min of meer historisch moment. Ruim 10 jaar geleden zijn hier de laatste auto’s door gereden. Sindsdien is er niemand meer doorheen gekomen. We mogen er terecht trots op zijn dat we dit pad weer begaanbaar hebben gemaakt.
Althans, als we alle auto’s hier dan ook doorheen krijgen. Na een hele poos zweten is het dan zover. Mark gaat als eerste proberen de oversteek te maken en zijn auto op het pad zetten. Naar beneden en door het water is geen probleem, naar boven wel en al snel zit hij vast. De lier komt eraan te pas en meter voor meter komt hij los.
Iets verder op het pad dreigt de auto met de achterkant naar beneden te schuiven. Weer wordt er gelierd.Steeds van boom naar boom tot het pad zo smal wordt dat ook daar gewerkt zal moeten worden om het pad breder te maken.
De inspanningen om Mark zijn auto zover te krijgen lonen de moeite. Door hier als eerste doorheen te gaan wordt het pad begaanbaar gemaakt en de volgende 3 auto’s kunnen hier al een stuk sneller doorheen. Aan het eind van het pad bereiken we een ruïne. Vanaf hier gaan 2 teams op verkenning uit om te zien of we verder kunnen. Helaas keren beide teams terug zonder een mogelijkheid te vinden om verder te rijden. Verdergaan zou hier betekenen: de hulp van een helicopter nodig hebben om er weer uit te kunnen komen. Helaas. Weer moet er gewerkt worden om een plek te maken om te kunnen keren.

Elke dag brengt zo nieuwe uitdagingen. Nieuwe paden worden gevonden. Rotsblokken verplaatst, bomen die paden blokkeren worden verwijderd. De zaag wordt berekend gehanteerd.

Een pad vrijmaken is niet hetzelfde als onnodig vernielingen aanrichten. De beheerders van dit terrein zijn zelfs tevreden over de arbeid die we met z’n allen verrichten.

De kilometers die per dag gereden worden zijn te verwaarlozen. 10 kilometer per dag is veel.

De meeste tijd zijn we bezig met paden zoeken, overleggen, manouvreren, rotsblokken verplaatsen en af en toe een wel verdiende pauze.

Hoewel de temperatuur overdag zeer aangenaam is, koelt het ‘s avonds toch snel af. De kachel in de tent brand dan ook goed door. Dat is ook wel zo prettig voor Gerard. Gerard is behalve reisgenoot ook onze kok tijdens deze trip.

 

Terwijl Gerard binnen met het eten bezig is, is Jaap druk in de weer om het avondkampvuur aante steken. Voor of na het eten kunnen de foto’s van de betreffende dag nog worden bekeken. Als de avond vordert blijft een deel van de groep binnen terwijl anderen zich buiten aan het kampvuur warmen.

Zo worden de dagen en de avonden goed doorgebracht. Dat op deze manier bezig zijn toch wel inspannend is blijkt ook uit het feit dat de meesten ‘s avonds rond half 11 al de slaapzakken opzoeken. De opblijvers blijven buiten bij het kampvuur en kijken nog eens terug op de resultaten van de dag. Elke dag heeft zijn mooie momenten en zijn mooie plaatjes.
Mark, heeft in zijn auto zowel voor als achter een camerasteun gemaakt om zodoende tijdens het rijden te kunnen filmen. Er wordt gefilmd vanuit de auto. Regelmatig is ie met zijn camera ook op andere plekken. Bijvoorbeeld op het dak van zijn auto terwijl Maikel dan behoedzaam de lastige paden probeert te nemen. Enkele blauwe plekken bij Mark zouden ons niet verbazen. Overigens bestaat de kans dat als iemand niet oplet Mark achter op de bumper springt en probeert tijdens het rijden over het dak heen te filmen. Gelukkig heeft hij al zijn tanden nog. En uiteraard is iedereen nieuwsgierig hoe de uiteindelijke videoband gaat worden. Hij schijnt zo’n 8 of 9 uur te hebben opgenomen. Regelmatig werd de camera ook in andere handen geduwd als Mark zijn aanwezigheid en aandacht ergens anders werden vereist. Gedurende alle dagen speelt ook humor een grote rol naast de steeds terugkerende verbazing als we zien wat deze auto’s allemaal kunnen
. Wim is inmiddels van de schrik bekomen en rijdt vrolijk iedereen achterna of voorbij vrijwel zonder zijn lier te gebruiken. Jaap blijft stoppen met roken. Axel blijft kaartlezen en samen met Mark aanwijzingen geven. Gerard vinden we regelmatig terug in zijn auto onderwijl alle chips wegetend. Maikel en Pia maken foto’s, rijden mee, sjouwen mee, geven aanwijzingen en zorgen op tijd voor een vrolijke noot. Het team is compleet.
Samen zijn we op weg gegaan en samen gaan we hier doorheen. Hoe verder we komen hoe beter het team samenwerkt en hoe meer plezier we er allemaal aan hebben. Goed teamwerk zal ons nog van pas gaan komen, de grootste uitdaging staat er aan te komen.
Onvoorstelbaar is het om te zien hoever je als team kunt komen. De meest gunstige route proberen te kiezen. Overleggen, beslissingen nemen, twijfelen en dan toch gaan. Rotsblokken opzij lieren, gaten vullen, bomen opzij trekken, aan auto’s gaan hangen als deze dreigen te kantelen. Stukken uit de wand hakken om de weg te verbreden, rijplaten gebruiken om zwakke stukken te versterken. Alles wordt gedaan om te trachten de auto’s met zo min mogelijk schade er doorheen te loodsen. Vaak met succes, soms met minder succes. Elke situatie is weer anders. Toch leren we elke dag meer, en elke dag gaat het beter. En zo hoort het.
Ook de komende dag zal vol verrassingen zitten. Een ander pad wordt opgezocht en al snel bereiken we via een smal pad en gegeseld door boomtakken een beekje wat aanvankelijk niet berijdbaar lijkt. Opnieuw een stukje verkennen en weer aan het werk. Het duurt niet lang of al snel staan er 3 of 4 mensen in het water gaten te vullen en rotsblokken te verplaatsen.
Gerard zal als eerste gaan gevolgd door Jaap. Als beiden na enige tijd weer uit het water zijn wordt er eerst verder verkend. Slechts een klein stukje verder komen we al uit het bos en staren verbaasd naar een prachtig stuk natuur voor ons. Dit is geen beekje meer. Het water is een stuk dieper met behoorlijke hoogteverschillen. Hier zal erg veel werk moeten worden verzet om aan de overkant, zo’n 150 meter verder, te kunnen komen.
Na wat overleg wordt besloten om in twee teams aan het werk te gaan. Beide teams moeten enkele forse hoogteverschillen zien te verkleinen. Terwijl Gerard, Maikel en Wim vlak waar Gerard met zijn auto stopte een enorm gat beginnen op te vullen met rotsblokken, beginnen Mark, Axel en Jaap met boomstammen te sjouwen om verderop een afdaling mogelijk te maken. Pia probeert het een en ander op film vast te leggen kijkt met een kritisch oog naar de vorderingen van de werkers.

Als we eindelijk zover zijn kan Gerard instappen om aan deze oversteek te beginnen. Helaas nog voor het eerste obstakel schuift zijn auto zijwaarts tegen wat boompjes aan. Om te voorkomen dat hij verder schuift en om schade aan de auto te voorkomen wordt de auto vast gezet met behulp van Jaap zijn lier. Er wordt hard gewerkt om de auto weer vrij te krijgen en zelfs de zaag komt er aan te pas.

Het begint nu stevig af te koelen en het wordt al wat donkerder als Gerard weer verder kan. Het zal nog een hele klus worden.

Gerard kan weer rijden en langzaam maar zeker wordt hij over de rotsen en door het stromend water geloodst.

Enkele uren later staat Gerard dan toch 150 meter (150 meter?) verderop weer op het droge. Het wordt steeds kouder en donkerder. Besloten wordt om er voor vandaag een punt achter te zetten. In twee auto’s gaan we terug naar de camping. De auto’s van Gerard en Jaap zullen hier achterblijven. Omkeren is onmogelijk, en de auto’s stelen al helemaal! Inmiddels is besloten om alleen Gerard en Jaap door het water te loodsen.

Het zal niet lukken om alle auto’s hier doorheen te krijgen, de tijd is tekort. En twee auto’s hier doorheen krijgen is al een hele prestatie om trots op terug te over de rotsen en door het stromend water geloodst.

Ook Jaap wordt op verschillende plaatsen met sleeplinten aan bomen verankerd om de auto precies in de richting te krijgen die noodzakelijk is.

Het weer begint op te knappen, het regent niet meer en veel sneller als verwacht weten we Jaap aan de overkant te krijgen. Iemand die hiervan de foto’s ziet zal zeker een indruk krijgen van wat we hier gedaan hebben. Aan de andere kant zullen veel mensen het vreemd vinden: om 2 auto’s zo’n 150 meter te verplaatsen zijn we alles bij elkaar een volle dag bezig geweest. We blijven nog even nagenieten van het prachtige uitzicht. Nu van de andere kant. Zeer tevreden met het resultaat brengen we de auto’s naar waar we vanmorgen tevoet vertrokken. Achteraf bezien was het dus misschien toch wel mogelijk geweest om alle 4 de auto’s hier door te krijgen. Maar dan hadden we nog een volgend probleem gehad. Jaap en Gerard moeten nog over een heel smal pad worden geloodst. En als Gerard als laatste het pad neemt stort vlak achter de auto een flink stuk van het pad in. Als we het gat bekijken zien we enkele enorme rotsblokken die inmiddels een aantal meters naar beneden zijn gedonderd. Hier kan voorlopig geen auto meer door. Dit mag de volgende repareren.

Graag hadden we hier nog wat langer willen blijven, maar helaas, de tijd wil ook voor ons niet stilstaan. We zullen weer naar huis moeten. Als we dan ook de volgende ochtend wakker worden, worden we nog (aangenaam) verrast. Het sneeuwt volop. Alles rondom ons is ingepakt in een dikke laag sneeuw. Een schitterend gezicht, hoewel, het inpakken van de tent gaat toch wel wat lastig worden met 20 centimeter sneeuw op het dak.

Een beetje vreemd eigenlijk dat niemand op het idee is gekomen om met sneeuwballen te gaan gooien. Dus wordt er opgeruimd en met vereende krachten wordt de grote tent na heel wat zwoegen bij Jaap in de auto gepropt.

We hebben veel verkend de afgelopen dagen. En verkennen kunnen we ondertussen wel. De zon heeft ons aangenaam gezelschap gehouden. Even weg van huis en werk, even de gedachten vullen met andere bezigheden, geen telefoon, geen sleur. Gewoon doen waar je voor gekomen bent en verrast worden met het feit dat je veel meer doet dan je eigenlijk verwachtte. In feite hebben we hier alles gedaan wat in de echte Camel Trophy ook gedaan werd, alles behalve bruggen bouwen. We kennen onze eigen auto nu een stuk beter. We hebben een hoop gelierd en kunnen nu beter omgaan met het gebruik maken van onze lier. We hebben als team samengewerkt en hebben geleerd dat als het erop aankomt we nog veel meer aankunnen. We hebben ook geleerd hoe belangrijk het is om te luisteren naar de aanwijzigingen van diegenen die niet in de

auto zitten. En met wat voor prachtige verhalen en foto’s zullen we thuis komen. Toegegeven, we hebben hard moeten werken. Soms zat het mee en soms zat het tegen. En zoals Maikel het verwoordde:

Ben ik hier vrijwillig? Doe ik dit vrijwillig? Ja! We hebben een paar onvergetelijke dagen met elkaar doorgebracht, en we zouden het meteen weer doen. Jammer dat niet iedereen meekon. Het was een schitterende ervaring.


Voor diegene die deze site bezoekt: Dit is slechts een selectie. Er zijn meer dan 600 foto’s gemaakt en helaas kunnen er hier maar enkelen geplaatst worden. Op de clubavonden zijn de foto’s allemaal regelmatig te zien. Misschien tot dan.