CTE 2003
Challenge
 

Challenge 2003  

Het is nog vroeg deze zondagmorgen als de deelnemers voor deze tweede Challenge arriveren bij Bert en Esther, het verzamelpunt. Bert en JP en een aantal vrijwilligers zijn degenen die de challenge dit jaar mochten verzorgen.
Één voor één komen de deelnemers aan en zijn blij met hun eerste kop koffie op deze frisse ochtend. Een welkom voor iedereen, een praatje hier en een praatje daar tot het moment dat Bert iedereen bij elkaar roept en de briefing begint.
Overzicht van de auto’s van de deelnemers en vrijwilligers.


De briefing, opletten dus

Met tussenpauzes van een minuut of 5 vertrekken de deelnemers om te beginnen aan het eerste deel van hun rit. Al na enkele minuten vanaf de start wacht hun de eerste taak. Een snelheidsparcours. Pijlen zijn uitgezet om aan te geven waar men links- of rechtsaf moet. En uiteraard probeert iedereen een zo snel mogelijke tijd neer te zetten.
De laatste dagen heeft het helaas niet veel geregend, de temperatuur loopt op en soms zien we zelfs een stofwolkje achter de snelle auto’s.

Vanaf het eindpunt van deze proef wordt het roadbook weer in de hand genomen en op aanwijziging van de bijrijder wordt de rit weer vervolgd.

De route is zodanig gepland dat er slechts zelden gebruik wordt gemaakt van verharde wegen. Soms is het puzzelen en een enkeling weet dan ook wel een verkeerde weg in te gaan.
Dit zijn de teams die het vandaag moeten waarmaken.

De route is behoorlijk lang en zeer zeker de moeite waard. Als er goed wordt opgelet en het roadbook goed wordt gevolgd hoeft niemand fout te rijden. Rijdend over landbouwpaden bospaadjes en af en toe een stukje verharde weg komen we steeds dichter bij de eerste stop. Een achteraf gelegen woonhuis/boerderij waar eten en drinken klaarstaan.


Tijdens het snelheidsparcours

 Een welkome rustpauze waar iedereen uiteindelijk toch weet te arriveren. Ook nu weer, na voldoende te hebben gerust en te hebben bijgepraat, vertrekken de deelnemers met een tussenpauze van ongeveer 5 minuten. Het is een flinke groep dus het duurt even voordat iedereen weer op weg is. De rit voert ons door enkele schitterende gebieden van landbouw en bos. Sommige paden zijn zo dichtgegroeid dat we haast niets voor ons kunnen zien dan de struiken en takken op de voorruit. De enkele wandelaars die we tegenkomen kijken verbaasd op als ze de deelnemers plots van de weg af zien gaan, een pad in wat ze zelf nog niet eerder gezien hadden. Het leuke hiervan is: wij zijn het gewend, zij niet.
Greppeltje
Genoeg gepuzzeld en gereden. Het wordt tijd om aan de proeven te beginnen als we na het passeren van een groot aantal rietkragen het proeventerrein bereiken. De kano ligt klaar, paaltjes zijn uitgezet en eieren neergelegd. Wat gaat er gebeuren?

De-kano-wissel-band-en-kom-terug-proef.
Bovenop het talud aan de waterkant ligt een wiel dat naar het water en in de kano gebracht moet worden, met beide deelnemers in de kano wordt een stuk over het water afgelegd naar een plek waar een andere band op de kant ligt. Banden wisselen en weer terug naar het beginpunt.

 

De tijd stopt als de gewisselde band bovenop het talud ligt. Op zich lijkt dit makkelijk. Ooit geprobeerd in een wiebelende kano te stappen en er dan ook nog eens een reservewiel in te leggen? Dan ook nog eens de juiste peddelbewegingen te maken zonder in cirkeltjes te gaan draaien en zonder vooruit te komen? Wel dat kan vies tegenvallen!

Dat het niet zo makkelijk is blijkt wel als Arie en zijn zoon Dwayne aan de proef beginnen. Alles gaat mis. De kano drijft weg voordat de peddels er in liggen, Dwayne valt in het water als hij probeert Pa een peddel te doen toekomen, en de reserveband drijft een andere richting in.

Arie zijn conditie wordt danig op de proef gesteld, zonder peddels probeert hij alsnog de reserveband op te pikken, iets wat toch nog wel even duurt. Maar hij flikt het toch maar. Dwayne wordt een helpende peddel toegestoken, wordt drijfnat op de kant gehesen en gaat naarstig opzoek naar iets om zich te kunnen afdrogen en iets drogers aan te trekken. Behalve een koud nat pak mankeert hij gelukkig niets. Arie ook niet trouwens.

Esther tijdens de trail		 De-blijf-tussen-de-paaltjes-proef
Na het waterballet terug naar boven op het talud en oversteken. Daar is voor de deelnemers een trail-parcours uitgezet met enkele scherpe bochten en stevige hellingen. Pijlen geven het te volgen traject aan waarbij de deelnemers ook nog eens tussen de paaltjes moeten blijven, en zonder deze te raken. Paaltje geraakt is: strafseconden. Wie hier de snelste tijd kan neerzetten mag zich winnaar noemen van deze proef. Esther (tevens de enige vrouwelijke chauffeur in deze challenge) arriveerde als eerste in het
Arie met een niet werkende handrem
proevengebied en zal ook hier als eerste de trail rijden en laat zien dat het niet alleen aan mannen is voorbehouden om deze stoere wagens te besturen.
Enkele deelnemers weten hier vrij soepel en met een goede tijd doorheen te komen. Helaas heeft Arie in de 110 Hi-cap een probleem met de handrem zodat het op een helling lastig is om stil te staan en te schakelen. De Hi-cap is dan ook de enige die de stevigste helling niet kan nemen en na diverse pogingen wordt toch de lier ingeschakeld waarna ook Arie zijn parcours kan afwerken.
Ook voor Matthijs in zijn 90” zit het niet mee. Als hij na een eerste poging om deze helling te nemen achteruit naar beneden gaat raakt hij met zijn reservewiel een boom, wat hem een forse deuk in zijn achterdeur oplevert. Jammer. De resterende deelnemers weten hier zonder schade doorheen te komen. Ook het Serie-tje van Gerard en Cock komt goed door het parcours heen.
Mark en Mark in de 110

En als laatste......De-denk-aan-mijn-eieren-proef.
Voor deze laatste proef werden maar liefst zo’n 50 tot 60 eieren ingezet!!
Over een lengte van ongeveer 30 meter werden een aantal eieren zodanig neergelegd dat het welhaast niet mogelijk was deze 30 meter te overbruggen zonder een ei te raken. Is het begrijpelijk dat sommigen de verleiding niet konden weerstaan en dat er heel wat eieren sneuvelden? Wel, dat viel gelukkig mee. De meeste eieren werden stukgereden door een paar motorrijders en een enkele squad die even niet doorhadden dat we hier met een challenge bezig waren.
Ook hier geldt: voor elk ei dat word stukgereden worden strafseconden uitgedeeld.
Helaas is hier slechts één foto van beschikbaar, meer kunnen we hiervan dus niet laten zien.
De dag begon droog maar goed en wel met de proeven bezig werden we nog aardig verrast door een forse regenbui die nog voor wat extra moeilijkheden zorgde bij de verschillende proeven.
Maar ook aan deze challenge komt een eind en we keren terug naar de plek waar het deze morgen allemaal begon, de boerderij van Bert en Esther.
Winnaars Wim en Marco
Er is koffie voor de liefhebbers en fris en bier voor de rest van de liefhebbers. Bert en zijn hulptroepen buigen zich over de resultaten van de dag en uiteindelijk zijn het Wim en Marco die deze challenge op hun naam mogen zetten. De trophy wordt uitgereikt en even later staan er een aantal barbeque’s op te warmen. Nog even gezellig samenzijn en het wordt stilletjes aan tijd om weer huiswaarts te keren.

   
 

 

Tot slot nog even dit...
:
Het blijft een mooi gezicht, toch?