CTE 2004
	Challenge

Challenge Verslag van de challenge-rit 2004
De mist is nog maar net opgetrokken als de Camel Trophy Enthusiasts arriveren bij het vertrekpunt ‘IN DEN BOCKERIJDER’. Door omstandigheden waren de organisatoren niet in staat om een Challenge te organiseren. Besloten werd om in plaats daarvan een Challenge-rit te rijden. Ééntje van maar liefst minstens 7 tot 8 uur, en als het mis gaat zelfs langer.

Binnen is de open haard aan en verwarmt een gezellige kleine bar/kroeg/huiskamer. De koffie en thee zijn erg welkom en iedereen probeert nog wakker te worden. Na zo een poos samen te hebben doorgebracht en iedereen wakker genoeg is, is het tijd om iedereen in te lichten over wat er gaat gebeuren vandaag. We zijn met een behoorlijk grote groep. De rit is lang en mensen kunnen makkelijk verkeerd rijden, daarom word er niet individueel gereden. Het zou voor de organisatoren onmogelijk worden om op tijd te kunnen ingrijpen. Er zal gereden worden in 3 groepen met in elke groep iemand van de organisatie. Let wel: dit is geen garantie dat er niet verkeerd word gereden! Dat gebeurt toch wel. Iedereen krijgt het roadbook uitgereikt en met 15 minuten verschil is uiteindelijk iedereen op pad.

Dat de rit niet altijd even makkelijk is blijkt wel als binnen 2 uur al enkele malen een vekeerd pad wordt ingeslagen. Zelfs de organisatoren kunnen een zo lange rit niet helemaal van buiten kennen. Regelmatig wordt er gestopt om te overleggen of wel het juiste pad of de juiste richting is gekozen. Het weer zit mee, de temperatuur is ook wat opgelopen en we rijden door schitterende natuurgebieden. Groepen halen elkaar in en worden dan zelf ook weer ingehaald omdat ze verkeerd rijden. Soms blijkt het dus toch een uitdaging te zijn om de juiste route te vinden. Gelukkig weet iedereen wel de plek te vinden waar we allemaal samen komen voor een pauze waar voor iedereen een kom warme soep aanwezig is.
	Na deze rustpauze wordt de rit weer vervolgd. Hoewel de rit tot nu toe zonder al teveel problemen werd gereden en alle auto’s het prima deden zal hier spoedig verandering in gaan komen. Na nog een poosje over landbouwwegen en hobbelige bospaden te hebben gereden komen we aan op een punt waar de route een beetje tot stilstand komt. Een aantal forse waterplassen en flink wat modder vormt een ideale plek voor ons speelkwartier.

De Camelkleurige auto’s veranderen hier al snel in onherkenbare moddermonsters. Van rusten is niet veel sprake. De een na de ander weet zich uiteindelijk wel ergens vast te rijden. Sleepkabels en hulptroepen moeten regelmatig in actie komen om de auto’s uit een steeds dieper spoor los te trekken. Enkele wandelaars hebben zelfs stoeltjes meegenomen en zijn er eens rustig voor gaan zitten om te kunnen genieten van zoveel spektakel. Uiteraard wel ver genoeg verwijderd van de opspattende modder.
De Hi-cap is een auto met een eigen wil lijkt het wel. Deze hoeft niet vast gereden te worden. Na tweemaal door het waterige modderspoor te zijn gereden stopt deze vanzelf bij de derde poging. Is er dan sprake van vastrijden of opgeven? Wonderlijk genoeg - als de auto maar 5 minuten op droge grond staat doet ie het weer alsof er niks aan de hand is.Vreemd toch?
		De Hi-cap is niet de enige zonder problemen, ook de Range Rover van Pasqualino vertoont abnormaal gedrag. Gelukkig beschikken we over een eigen auto-psycholoog genaamd Coen die vaak al na één sessie de meeste auto’s weer vrijwillig op pad stuurt.

De “110 van Marianne loopt een virus op wat op het eerste gezicht niet erg zorgwekkend leek, enkele weken later en na een poging het virus uit te bannen bleek dit toch dodelijk te zijn. De gerespecteerde V8 motor is ronkend en sputterend op reis gegaan naar de eeuwige schroothoop. De V8 van Wim is na 3 dagen van inspannende medische zorg weer aan de beterende hand. De kans op volledig herstel is gunstig.

kleurcode LRC 361?? echt nie..		Als iedereen zo’n beetje is uitgespeeld verzameld elke groep zich weer en de rit wordt vervolgd. Door de tijd doorgebracht met modderen, de lengte van de rit en nog wat verziene/onverziene gebeurtenissen kan niet iedereen de rit helemaal voltooien. De auto van Jan komt op een zeer smal pad stevig vast te zitten en passeren is erg lastig. Toch wordt dit opgelost en na een tijdje weet de groep Jan los te krijgen. De groep heeft aardig wat tijd verloren en besloten wordt om de kortste weg naar de eindbestemming op te zoeken. Telefonisch wordt dit medegedeeld aan één van de andere groepen. De groep waar Mark met de haperende Hi-cap in zit is de rest zover vooruit en gaan toch proberen de rit volledig uit te rijden.
		Zo gezegd, zo gedaan. En dan, uiteindelijk toch, zo’n kleine 10 uur na het vertrek zijn we weer terug bij In Den Bockerijder. Daar kan gekozen worden voor koffie, thee, bier of ander drinken en natuurlijk zijn de diverse uitsmijters erg welkom. In een gezellige omgeving en een goede sfeer wordt de dag zoetjesaan afgesloten.
				Voor vandaag zit het er weer op. We hebben ervan genoten. Op naar de volgende.