Iedereen had er zin in. En ik vertrok dan ook als eerste met de Discovery genaamd de Camel Girls. Helaas voor Joris die als jongen toch nog aan de Camel Girls was toegevoegd maar we waren al te laat voor een naamswijziging. Pia en Wim hadden nl. voor hele mooie naamplaten gezorgd.

Een hele leuke rit tussen mooie Brabantse weilanden bracht ons zonder strubbelingen bij de koffiebreak. Oké, toegegeven de laatste straat waren we fout gereden en af en toe was er twijfel of we wel het goede pad in geslagen hadden. De begroeiing was af en toe erg dicht en het pad behoorlijk smal voor een Land Rover.

Bij de 2e rit was het weer genieten van het landschap en helaas af en toe ook van de voorbij racende mountainbikers. Die waren toch wel wat sneller dan ons en we moesten hier en daar ook goed opletten dat er niet eentje uit een of ander zijpaadje gescheurd kwam.

Nog voor dat alles voor de challenge klaarstond kwamen we al aan op de Landsard. Gelukkig stond koffie en cake weer klaar dus hebben we nog maar een tijdje genoten van het heerlijke weer. De kinderen hadden ondertussen al flink vastgezeten in de modder met hun skelter en heb ik de gehele dag nauwelijks gezien. Uiteindelijk konden we van start gaan. Aangezien ik een zeer onervaren rijder ben in de auto van mijn man vond ik het weer behoorlijk spannend. De eerste proef hebben we dan ook eerst maar eens afgekeken.

Daarna zijn we aan het spannendste begonnen, de tijdrit door het bos. Eerder waren er al tijden van 17 minuten en 8 minuten gezet. Vol gas zijn we dus aan onze rit begonnen. Onderweg nog druk lintjes tellend (wij hadden er … gevonden en het moesten er … zijn dus waarschijnlijk een stukje dubbel gereden).

Alles ging heel goed, echte vette paden die af en toe behoorlijk smal waren. De spiegels klapte af en toe naar binnen toe en hier en daar werd een takje of stukje schors geraakt. Totdat we een vet pad doormoesten die erg schuin liep met aan de linkerkant een hoge wal. Al gauw hing de bestuurders kant tegen deze wal aan.

Echter de ervaren Mark vertelde ons dat ik achteruit moest rijden en gewoon vol gas blijven gaan ongeacht wat er gebeurd. En scheurend langs de kant kwamen we er uiteindelijk toch uit. Veel tijd om bij te komen hadden we niet want het was tenslotte een tijdrit. We miste hier en daar nog een pad maar met een eindtijd van 22 minuten kwamen we netjes voor de finish vlag tot stilstand. Volgende keer moeten voor dit soort nette acties toch ook een prijs uitgereikt worden. De tijd was naar onze tevredenheid want wij hadden 30 minuten in de planning genomen.

Na deze tijdrit was het voor ons echt nodig een uurtje bij te komen. Daarna gingen we vol energie de volgende proef doen. Wim had een mooie tokkelbaan gemaakt waar bij je via een katrol heen en weer ging en op de terug weg nog een bal die geklemd tussen je knieën zat in een emmertje deponeren. Gezien de leeftijd en gewicht werd unaniem besloten dat Michelle en Joris zich in de klimgordels hijste. Deze proef ging ons best goed af ook al had Joris een beetje moeite met zijn lange benen.

Tenslotte was er nog een estafette race verzonnen. Rollend met een band moest er om een vlag heen gerend worden en de band overgeven aan de volgende teamgenoot die stond te

wachten.Deze proef hebben wij dus netjes met de langzaamste tijd afgelegd. Een aantal waren erg fanatiek en zijn rollend en vallend over elkaar heen gefinished. Hilariteit alom dus.

Tenslotte bleef er nog wat tijd over om nog wat te ‘spelen’ in het terrein. Genietend van het zonnetje heb ik dit allemaal gadegeslagen vanaf een stoeltje. De kinderen waren ondertussen met hun eigen challenge bezig en genoten volop van de skelters, tractors en modder. Het spannendste vonden toch wel dat ze meegesleept werden achter een auto door de diepste plassen. Geloof me na een uur schrobben in bad was de modder nog niet verdwenen van hun gezichten, handen en voeten. Tegen vieren werd begonnen met het afbreken van het ‘kamp’. De laatste broodjes hotdogs werden nog verorberd en de drank ingepakt.

Helaas kwam Noel op dat moment zo vast te zitten dat ze met meerdere auto’s zijn gaan helpen en uiteindelijk anderhalf uur later en hier en daar wat schade is hij toch nog losgekomen.

De achtergebleven dames en kinderen zijn toen echter al met zijn allen in mijn auto gepropt en naar ‘de hut’ (een café met speeltuin) gereden.

Gelukkig volgde de rest al spoedig en konden de hongerige magen gevuld worden met een frietje met. Onder het genot van een drankje volgde de uitslag.

D E W I N N A A R S ! !

Jansen & Janssens ........... tot volgend jaar!!