CTE 2005
Domaine de Thenissey
 

Domaine de Thenissey 21 - 26 maart 2005
De avonturiers; Mark, Mark, Coen, Jan, Arie en de auteur: Pasqualino

 

Maandagmorgen 2.45 uur 21 maart 2005
“”Bliep-bliep-bliep” de wekker gaat af. Yes, tijd om wakker te worden. Na wekenlange voorbereiding is hat dan zover. Naar Frankrijk, en wel naar Domaine de Thenissey. Bed uit, douchen, naar beneden, tas in de auto, He daar is Coen al, navigatie aansluiten. De auto starten en wegwezen, Arie ophalen. Ja hoor, ook die staat vol ongeduld klaar, mooi. Op weg naar vertrekpunt in Berkel-Enschot. Mark, Mark en Jan staan ook al klaar. Om 4.00 uur kunnen we wegrijden.

Het gebruikelijk ritueel van kaart lezen, tanken, sturen, plaspauzes, bepaalt tot ongeveer 14.00 uur het beeld van de dag.
Aangekomen in Thenissey, een dorpje met een huisje of 40, worden we vriendelijk aangesproken en verstaan we er weer niets van, maar de weg wordt gewezen, iets van wat wij begrijpen als over of onder de brug??? AHA, het spoor over. Net als in het wolde westen komt een man de bomen open doen en kunnen we naar de overkant. Daar worden we al opgewacht door iemand, die ons uitleg geeft en het huisje laat zien waar we de komende week in vertoeven als we niet rijden.


Het huisje stijgt boven onze verwachtingen uit. Er zit namelijk van alles op en aan. (Heeeeeeel veeeeel luxe met een heel belangrijk item voor de mannen: een vaatwasser!
Na ons geinstalleerd te hebben eerst een bakske koffie en een broodje worst. Na de koffie, zo nieuwsgierig als we zijn, besluiten we het terrein te gaan verkennen en wel te voet. Ja, u leest het goed TE VOET!
Achteraf blijkt dat het niet geheel onverstandig is, want het terrein is modderig, nat en glad, met veel water. We genieten op voorhand van zo’n terrein met zoveel uitdagingen. We hoeven ons de komende dagen niet te vervelen. Bij terugkomst nog even het dorp in om een bakker en/of slager te vinden en die is er.

Dinsdag 22 maart
Yes, de dag dat we gaan terreinrijden, dus snel uit bed om te ontbijten.
Na beneden gekomen te zijn, het gebruikelijke ritueel, wie gaat er brood halen. Tja, dat wordt een probleem want dat schijnt in het frans te moeten. Arie en Pasquelino (ik dus) gaan 5 pain halen.
Na het eten snel de laatste hand leggen aan de wagens en dan het terrein in. Groene routes, dat is eigenlik de bedoeling, maar na wat minuten vinden we dat geen uitdaging en vervolgens op zoek naar een klasse zwaarder.

De blauwe route, maar ja, kleurenblind he. Gele routes lijken verrekkes veel op blauwe, of op rode, en welke is nu de zwaarste. Ja, de rode en we zouden rustig beginnen, dus geen rode. Na 15 minuten een leuke afdaling ontdekt dus besluiten we die te doen. We gaan zo verder totdat er een vette waterplas opduikt, deze wordt met veel plezier genomen maar wel motorkap diep. De vraag: “Welke kleur route was dit?”UHH,...rood toch??? Dat wordt heel snel duidelijk, de lierkabel is niet meer uit onze handen gekomen.
De rest van de dag, veel lieren en trekken. Een hoop schade hier en daar en auto’s met stotterende motoren. Een lekker begin van de week, daar houden wij van, en dat alles onder het genot van regen.
Er rest ons nog 1 task bij aankomst in het basiskamp, een zoektocht naar kipfilet en autogas. En jongens geef die sleutel nu aan Jan anders wordt ie ziek.

 

Woensdag 23 maart
Deze ochtend wordt een gas-ochtend, want we hebben nog steeds geen gas. Na het ontbijt de hort op, en zoeken maar. Richting Dijon lijkt de meest waarschijnlijke oplossing te zijn en wordt besproken tijdens het ontbijt. Jan komt zoals gewoonlijk als laatse aan tafel. Hij loopt richting keuken om zijn ei te gaan bakken, maar hij wordt vriendelijk doch dringend verzocht de keuken te verlaten, dit in combinatie met een ochtendhumeur van Mark. Na het ontbijt richting Dijon, Arie en ik vinden een LPG-station pas na 47 km in een voorstad van Dijon. Tanken, Mark gebeld en weer 47 km terug. Bij terugkomst hebben de achterblijvers de auto van Mark afgesteld en Jan de auto van mij weer gefatsoeneerd nadat deze in een redelijk heftige aanvaring was gekomen met een boom. Jan, nog bedankt voor de service.
Nu weer instappen om de beide Range Rovers van gas te voorzien. 47 km heen en 47 km weer terug. Dus voor mij een ochtend van 4 keer 47 km.Teruggekomen een bakske koffie en hup het terrein in. Na tien minuten, de gele route volgend om in een water- annex modderbad te duiken. Dit is een pad met een hoge schade opbrengst en de lier draait weer overuren.
De ene na de andere modderbak doemt op en telkens zit ik vast met de Range Rover terwijl Mark er gewoon doorheen rijdt. Het laatste stuk van het pad krijg ik mijn twijfels, maar iedereen zegt: “valt wel me hoor”. Ja best, vooruit dan maar. Slechts enkele meters en dan tot aan de bumper in de modder vastgezogen, blijven we tot aan de lunch vastzitten.
Mark en Arie besluiten om dit stuk maar niet te doen. Een wijs besluit. Een klein uurtje later over een hellend pad waarbij het meer glijden dan rijden is, en het valt toch zo mee. Na het nodige betere lierwerk kunnen we onze weg vervolgen. Arie, ‘onze reizende Oom Roel’, komt weer zonder dat handige draadje voorop, achter ons aan gesjokt. Uiteindelijk laat in de middag bij weer een stijgend pad, zit ie dan toch nog vast, maar hij kwam wel verder dan de beide Range Rovers, GRRRRRR. Boven gekomen trekken Mark en Mark hun complete lierkabel van de lier. We besluiten nog wat rond te rijden en dan terug te gaan voor het eten. Na het eten nog wat onderhoudswerkzaamheden, om vervolgens onder het genot van een afzakkertje de dag af te sluiten.

 

Donderdag 24 maart
Na een stevig ontbijt, een soort galgemaal voor de bijrijders want vandaag is het hun beurt om te rijden. Eerst de auto van Mark aantrekken, weer helemaal naar boven om te beginnen en ons zo naar beneden toe werken door de modder.		 Na wat rondrijden op zoek naar een goede route, komen we bij een gele route die overgaat in een rode route. Zo dalen we af naar een gigantische modderpoel, waar we met drie auto’s ongeveer 1,5 uur over doen. Gezien de afstand van 150 meter dus een behoorlijke tijd.

 

We gaan verder naar het volgende gedeelte van deze grandioze route. Er zijn doorwadingen waar we niet doorheen maar omheen moeten, vanwege de V8. Met nog een paar uurtjes plezier met lieren en dergelijke loopt deze dag op het einde. Na een lekkere maaltijd is deze dag echt compleet. Oh ja, we hebben vandaag ook nog een brug overwonnen, gewoonte he.

 

Vrijdag 25 maart
Na een trage start van de dag en nog een beetje duf beginnen we met een bak koffie, alvorens we met onze “boodschappen auto” (de Serie van reizende oom Roel) naar de bakker tuffen. Snel eten, inpakken, fouragekist mee, recoverymateriaal klaar en weer van start. Niet vergeten Mark aantrekken en weg zijn we weer. Helemaal naar boven op de heuvel. We gaan op zoek naar het bruggetje voor wat foto’s bij mooi weer. Op weg dus naar de route van de eerste dag, deze route willen we graag nog een keer doen.
Rustig afdalen via de rode route, en zo naar de de diepe doorwading die tot ongeveer aan de motorkap komt. Maar nu komt het: door de regenval is deze nog dieper geworden, maar nadat iedereen de oplas gepasseerd is gaat het pad verder naar beneden. Deze keer iets voorzichtiger genomen dan de eerste keer. Alles blijft dit keer heel, maar het zijwaartse gedeelte loopt wat meer schade op doordat we met de linkerkant tegen de wand aan blijven rijden.
Aan het einde van het pad gaat de Range Rover van mij en Coen weer uit het spoor, bijna op zijn kant om vervolgens goed vast in de prut te plakken. Mark en Mark doen voor hoe het moet, evenals Arie.
Na het nodige lier werk met professionaliteit (veel ervaring inmiddels) wordt ook ik uit mijn benarde positie bevrijd. Wat verder is er weer het nodige lierwerk nodig om tegen de berg op te komen.

Tijdens de lunch repareert Coen de lier van Arie en daarna kunnen we op weg naar het pad van gisteren, want anders hadden we de lier niet hoeven fiksen. Het nodige lier- en scheldwerk komt eraan te pas als bomen beginnen te schuiven en/of afbreken en we breien een eind aan deze dag. Tussen de wisseling van het ene naar het andere terrein halen we nog een Range Rover van een berghelling af.
Deze mensen (zwitser) hadden een Classic Range Rover in drie dagen compleet uitgeleefd. Maar nadat we hun naar boven hadden geholpen hebben ze ons op bier getrakteerd.
Terug naar het huisje, waar we eerst de auto en het recoverymateriaal afspoelen en een beetje door de rivier kuieren. Uiteindelijk bij het huisje aangekomen, auto’s in orde maken voor de terugreis onder het genot van een biertje en koffie. Ja, zelfs ik smeer de aandrijfassen van mijn wagen, en omdat ik zo goed geoefend heb kan ik die van Mark zijn auto ook gelijk doen. Daarna naar binnen voor het eten en een biertje.
Zaterdag 26 maart
Ja, helaas, vandaag is het de dag dat we met tegenzin naar huis toe gaan. 7 uur opstaan, brood halen, huisje schoonmaken, ontbijten. Om kwart over acht zitten we nog aan tafel terwijl de schoonmaaksters er al aankomen. We hebben gelukkig al veel opgeruimd, en de was ligt al beneden, dus de eigenaar komt snel om af te rekenen en ons een doos wijn te geven. Na wat gepraat en de nodige complimentjes over en weer moeten we instappen. Oh ja, Mark aantrekken en dan naar huis. Tien uur sturen, tanken en pissen. Zo komen we zonder noemenswaardigheden thuis. Wel, 1 lekke band, maar dat is zo verholpen.

Oost, west, thuis uhhhhhh afkicken tot volgend jaar.
Hierbij wil ik iedereen bedanken; Coen, Arie, Mark, Mark en Jan.
Het was weer toppie. Volgend jaar weer, wat mij betreft wel!

Pasquelino van Rijn